September 27, 2024
De diagnose van infectieuze peritonitis bij katten (FIP) kan moeilijk zijn vanwege het gebrek aan specifieke diagnostische tests en de gelijkenis van de symptomen met andere ziekten bij katten.FIP wordt veroorzaakt door een mutatie van het kattencoronavirus (FCoV) en komt in twee hoofdvormen voor.Bij de diagnose van FIP wordt doorgaans een combinatie van klinische symptomen, laboratoriumtests, beeldvorming en in sommige gevallen biopsie of autopsie gebruikt.
De stappen bij de diagnose van FIP:
2Bloedonderzoek
bloedarmoede (laag aantal rode bloedcellen)
Lymfopenie (laag aantal lymfocyten)
Neutrofilie (hoog aantal neutrofielen)
Verhoogde globulinen (verhoogde totale eiwitconcentraties, met name gamma globulinen)
Verminderde albumine (die leidt tot een hoge globuline/albumine verhouding)
Verhoogde leverenzymen en mogelijke tekenen van nierschade
3Immunofluorescentie en immunohistochemie
Cytologie en biochemische analyse van de uit de buik of de borst verzamelde vloeistof:
Typisch gele, kleverige en eiwitrijke vloeistof met veel globuline en weinig cellulitis
Rivalta-test: Een snelle test die op de uitstorting wordt uitgevoerd om onderscheid te maken tussen FIP en andere oorzaken van vloeistofophoping.
Bij echografie of röntgenfoto's kunnen vloeistofophopingen, afwijkingen in organen of vergroting van de lymfeklieren worden aangetoond.
Biopsie van aangetaste weefsels (vooral bij droge FIP-gevallen) wordt vaak beschouwd als de gouden standaard voor het bevestigen van FIP,met name wanneer het met immunohistochemie wordt geanalyseerd om virale eiwitten in de weefsellaesies (granulomen) te detecteren.
In gevallen waarin een kat is overleden, kan een autopsie een definitieve diagnose stellen door weefselmonsters van aangetaste organen te analyseren.
Samenvatting
De diagnose van FIP is over het algemeen gebaseerd op een combinatie van klinische symptomen, laboratoriumbevindingen (zoals hoge globulinniveaus, bloedarmoede en een hoge globuline-albumineverhouding),en beeldvorming of uitstortingsanalyseEen definitieve diagnose vereist vaak een weefselbiopsie en gespecialiseerde testen.